ΕΡΕΒΟΣ

Είναι αυτές οι ώρες του δειλινού

που ματώνουν την ψυχή μου

Ο ήλιος δεν αγαπά τον ουρανό

Η νύχτα κρύβει ΄τ' αστερια

κάτω από το σκισμένο της μισοφόρι

Μαράθηκαν τα τριαντάφυλλα

και μοιάζουν μ' ανοιχτές πληγές

Κι εσύ είσαι μακρυά μου

Κάποτε αντάμωνα τη νύχτα

κι η άβυσσος μασούσε τα κομμάτια των λυγμών μου

Τώρα τα λάβαρα της θλίψης τρυπούν τον ουρανό

Τ' όνειρο δε χαμογελά στις παρυφές της σκέψης

Αδύναμα τα χέρια της ψυχής μου

ανίκανα να αγκαλιάσουν τους οραματισμούς σου

παραδίνονται στην ικεσία της καρδιάς μου


και με προδίδουν.