Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Ευχή

Σας κύκλωνε ο καπνός, 
μα εγώ Σας γνώριζα
Ν' ατμίζεστε
Να υψώνεστε
Η μορφή σας να στεριώνει
Και μέσα από θαμπό γυαλί 
αντάμωνα τη μοίρα μας
σ' αδράχτι τυλιγμένη
Ανέμη μια, κλωστή για δυο
μασούρι μεταξένιο
Λευκό σεντόνι αέρινο,
και πίσω του κρυμμένο,
το βλέμμα Σας, στο βλέμμα μου
με πόθο περιμένω
Αχ, ας φυσούσες αύρα μου
πνοή να μας χαρίσεις
Και το σεντόνι το υφαντό
στα δύο να χωρίσεις.
Να ενώσουμε τα χέρια μας
Να σμίξουμε τα χείλη 
Να γίνει η δυνατή μας φωτιά
η φλόγα στο καντήλι.

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

ANTICHRISMAS SPIRIT

Γυάλινες μπάλες κόκκινες
Γεμάτες αίμα ζωντανό
Σ'ένα καμμένο δέντρο κρεμασμένες
Ανθρακας όρθιος ο δήμιος ζοφερός
κόρες νεκρές κρμά στραγκαλισμένες
Ούτε φονιάς ούτε λαιμιτόμος
μία κρεμάλα είναι σιωπηλή।
Φάντασμα δεντρου σε δάσος στοιχειωμένο
που για σκανδάλη έχει ένα κλαδί.

Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

ΓΙΑ ΣΑΣ ΠΟΥ ΜΕΙΝΑΤΕ ΕΔΩ... αυτούς τους 5 μήνες.


Μέρες.... Πολλές μέρες. Και πολλοί μήνες... Και σίγουρα στους τόσους μήνες άλλαξαν πολλά! Πάρα πολλά! Εκτός απο μένα. Κι αν χάθηκα εγω δεν έχω αλλάξει. Ίδια είμαι. Λίγο πιο μόνη. Γιατί ο θάνατος δίπλα μου στέρησε πολλά. Μα όσα κι αν χάσεις, όσα κι αν σου στερήσουν μαθαίνεις κι έτσι να ζεις. Έχασα τη συγκάτοικό μου. Τη γυναίκα που με μεγάλωσε, που με ξυπνούσε κάθε πρωί με τα τραγούδια της και για 22 χρόνια ερχότανε τις νύχτες να δει αν είμαι σκεπασμένη. Ξέρω όμως πως πάντα θα' ναι κρυμμένη μέσα μου. Το πιο δυνατό κι οδυνηρό συμβάν στη ζωή μου. Δυστυχώς.
Κάτι καλό; Ναι, συνέβησαν και κάποια καλα... Έχω γνωρίσει ένα κοριτσάκι, δροσερό σα μια λιμνούλα που μέσα της καθρεφτίζεται γεμάτο το φεγγάρι. Ένα παιδί λαμπερό που κάθε τόσο πιο πολύ το αγαπώ. Κι ακομη ένα παιδάκι αγάπησα. Που κι αν ακόμη ζει το δικό του παραμύθι κάποια στιγμή θα γεμίσει πολλές ψυχές με το ταλέντο του.
19 μήνες πέρασαν κι όμως κάποιον είδα ξανά. Μέσα στη βροχή, σε χιλιάδες κόσμο σα να ταν μαγική στιγμη... Σαν να το θέλαμε πολύ κι οι δυο. Γι 'αυτό συνέβη.

Και μιας που ψαχουλεύω τόσο το παρελθόν... Ένα χρόνο κοντεύω εδώ και για την απουσία μου όλους αυτούς τους μήνες από δω χρωστάω μια συγγνώμη. Γιώργο... ελπίζω να είναι όλα καλά μικρέ μου πρίγκηπα...

Και για σας που όσο έλειπα περάσατε από δω, έστω κι αργά, καλώς ορίσατε κι ελπίζω να σας γνωρίσω με τον καιρό και να τα λέμε!

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009


ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ


Εδώ στου δρόμου τα μισά έφτασε η ώρα να το πω
Άλλα είν’ εκείνα που αγαπώ γι’ αλλού, γι’ αλλού ξεκίνησα
Άλλα είν’ εκείνα που αγαπώ γι’ αλλού, γι’ αλλού ξεκίνησα

Στ’ αληθινά στα ψεύτικα το λέω και τ’ ομολογώ
Σα να ‘μουν άλλος κι όχι εγώ μες στη ζωή πορεύτηκα
Σα να ‘μουν άλλος κι όχι εγώ μες στη ζωή πορεύτηκα

Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά
Πάντα, πάντα θα ‘ναι αργά, δεύτερη ζωή δεν έχει...

Έτσι επειδή μ'έπιασε το παράπονο σήμερα.
Χρόνια πολλά Αδαμαντία μου. Ελπίζω πραγματικά να περνάς καλά!!!

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

Αγαπητοί συνεργάτες..



Το "αφεντικό" έφυγε για διακοπές στα όμορφα μέρη που φαίνονται στις παρακάτω φωτογραφίες και άφησε πίσω του, όχι συντρίμια, αλλά οδηγίες...."Να προσέχεις το blog μου" μου είπε. Κι αυτό θα κάνω..(όχι ότι με παίρνει να κάνω κι αλλιώς). Γι' αυτό, Βάσια και Γεωργία σας εφιστώ την προσοχή!!!Γράψτε κανά ωραίο κειμενάκι γιατί μας βλέπω να ανεβάζουμε τέτοια ταμπέλα και να το κλείνουμε το μαγαζί και ποιός την ακούει μετά..

Καλές διακοπές στη φίλη μας λοιπόν και με το καλό να επιστρέψει στο blogάκι της....

Αααα και ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΛΑ!!!

ΣΑΣ ΑΓΑΠΑΩ!



ΚΑΠΟΥ ΕΚΕΙ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ!

Σάββατο 29 Αυγούστου 2009

Παράξενο παιδι, σκοτεινό...


Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω
"Το σ' αγαπώ δυο μόνο λέξεις..."
αγάπη μου,πως θα μ' αντέξεις,
που 'μαι παράξενο παιδί σκοτεινό.

Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δώ,
κι αν σε πεθύμησα δε ξέρεις.
"Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις..",
σου το 'χα πει ένα πρωί βροχερό.

Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου χω χαρίσει
σε ένα χάδι θα σου τα δώσω.
κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω,
μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό.

Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
κι εγώ πιο μόνος κι από μένα,
μες σε δωμάτια κλεισμένα,
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ,
γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω.

Στα σοβαρά μη με παίρνεις
ειν' το μυαλό μου θολό
είναι και ο κόσμος μου αστείος.
Κι όταν με βαρεθείς τελείως
ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες.

Και εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
και κάποιο στίχο που σου μοιάζει,
κοιτάζω έξω και χαράζει...
έγινε το αύριο πάλι χθες.

Θα σβήσω .....

Αλ. Ιωαννίδης

9 χρονών. Τόσο ήμουν όταν η δασκάλα μου, με έβαλε να ακούσω αυτό το τραγούδι. Κι ήταν η πρώτη μου φορά. "Είναι από κάποιον σαν εσένα! Ένα παράξενο παιδι, σκοτεινό". Μου άρεσε. Πέρασαν 6 χρόνια για να το ξανακούσω. Όχι το τραγούδι... αυτό... το "παράξενο παιδί". Η μαμά της Βανέσσας, στο γυμνάσιο. "Να της μιλάς... Να την προσέχεις... Να την παρατηρείς" και τον ίδιο στίχο... Χρειάστηκε να περάσουν άλλα 6 για να καταλάβω το υπόλοιπο τραγούδι... Πώς να με αντέξει και ποιος; Μόνο στα όνειρά μου ζω κι ερωτεύομαι ιδέες... Ένα μόνο δεν ξέρω ακόμα. Ή απλά δεν θέλω να το παραδεχτώ. Κοντά μου όλοι υποφέρουν;