Χθες

Σε περίμενα. Σου μιλούσα. Ήθελα τόσο πολύ να έρθεις. Όχι για να σε δω ή να σε αγγίξω αλλά για να σ'ακούσω. Να νιώσω ένα χάδι από την ανάσα σου. Περνούσε η ώρα και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να βρεθώ έστω πιο κοντά σου. Ούτε που ξέρει το μυαλό που κατοικείς καρδιά μου. Σε γυρεύω, σε ψάχνω, σε ζητώ. Κουράστηκα... Πήρα το αυτοκίνητο χωρίς να ξέρω που θέλω να πάω. Προσπαθούσα να βρεθώ πιο κοντά σου. Ακολουθούσα το πιο μαύρο σύννεφο μήπως βρω λίγη βροχή. Άργησα. Κι όμως έφτασα. Την ώρα που σιγόσβηνε η νύχτα, την ώρα που γεννιόταν η αυγή, το σύννεφό μου απλώθηκε και κάλυψε τα πάντα. Καμιά ηλιαχτίδα δεν το νίκησε. Περπάτησα στη βροχή. Την άφησα να κυλήσει πάνω μου, να εισχωρήσει μέσα μου για να με πλύνει. Κι όταν τα δάκρυά μου ενώθηκαν με της σταγόνες της λυτρώθηκα. Λες και βγήκαν όλα από μέσα μου. Σαν ένα δώρο που μου έκανε ο ουρανός γιατί είσαι μακρυά μου. Και μόλις μούσκεψε η ψυχη μου και μαλάκωσε, ξημέρωσε. Κι ήταν μια μέρα άλλη, πιο μαγική και πιο ανάλαφρη από τις άλλες. Κι εσύ' σουν πιο κοντά μου. Λες και γλύστρησες μέσα μου κρυμμένος σε μια στάλα.