ΓΙΑ ΣΑΣ ΠΟΥ ΜΕΙΝΑΤΕ ΕΔΩ... αυτούς τους 5 μήνες.

Μέρες.... Πολλές μέρες. Και πολλοί μήνες... Και σίγουρα στους τόσους μήνες άλλαξαν πολλά! Πάρα πολλά! Εκτός απο μένα. Κι αν χάθηκα εγω δεν έχω αλλάξει. Ίδια είμαι. Λίγο πιο μόνη. Γιατί ο θάνατος δίπλα μου στέρησε πολλά. Μα όσα κι αν χάσεις, όσα κι αν σου στερήσουν μαθαίνεις κι έτσι να ζεις. Έχασα τη συγκάτοικό μου. Τη γυναίκα που με μεγάλωσε, που με ξυπνούσε κάθε πρωί με τα τραγούδια της και για 22 χρόνια ερχότανε τις νύχτες να δει αν είμαι σκεπασμένη. Ξέρω όμως πως πάντα θα' ναι κρυμμένη μέσα μου. Το πιο δυνατό κι οδυνηρό συμβάν στη ζωή μου. Δυστυχώς.
Κάτι καλό; Ναι, συνέβησαν και κάποια καλα... Έχω γνωρίσει ένα κοριτσάκι, δροσερό σα μια λιμνούλα που μέσα της καθρεφτίζεται γεμάτο το φεγγάρι. Ένα παιδί λαμπερό που κάθε τόσο πιο πολύ το αγαπώ. Κι ακομη ένα παιδάκι αγάπησα. Που κι αν ακόμη ζει το δικό του παραμύθι κάποια στιγμή θα γεμίσει πολλές ψυχές με το ταλέντο του.
19 μήνες πέρασαν κι όμως κάποιον είδα ξανά. Μέσα στη βροχή, σε χιλιάδες κόσμο σα να ταν μαγική στιγμη... Σαν να το θέλαμε πολύ κι οι δυο. Γι 'αυτό συνέβη.

Και μιας που ψαχουλεύω τόσο το παρελθόν... Ένα χρόνο κοντεύω εδώ και για την απουσία μου όλους αυτούς τους μήνες από δω χρωστάω μια συγγνώμη. Γιώργο... ελπίζω να είναι όλα καλά μικρέ μου πρίγκηπα...

Και για σας που όσο έλειπα περάσατε από δω, έστω κι αργά, καλώς ορίσατε κι ελπίζω να σας γνωρίσω με τον καιρό και να τα λέμε!