Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω
"Το σ' αγαπώ δυο μόνο λέξεις..."
αγάπη μου,πως θα μ' αντέξεις,
που 'μαι παράξενο παιδί σκοτεινό.
Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δώ,
κι αν σε πεθύμησα δε ξέρεις.
"Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις..",
σου το 'χα πει ένα πρωί βροχερό.
Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου χω χαρίσει
σε ένα χάδι θα σου τα δώσω.
κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω,
μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό.
Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
κι εγώ πιο μόνος κι από μένα,
μες σε δωμάτια κλεισμένα,
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ,
γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω.
Στα σοβαρά μη με παίρνεις
ειν' το μυαλό μου θολό
είναι και ο κόσμος μου αστείος.
Κι όταν με βαρεθείς τελείως
ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες.
Και εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
και κάποιο στίχο που σου μοιάζει,
κοιτάζω έξω και χαράζει...
έγινε το αύριο πάλι χθες.
Θα σβήσω .....
Αλ. Ιωαννίδης
9 χρονών. Τόσο ήμουν όταν η δασκάλα μου, με έβαλε να ακούσω αυτό το τραγούδι. Κι ήταν η πρώτη μου φορά. "Είναι από κάποιον σαν εσένα! Ένα παράξενο παιδι, σκοτεινό". Μου άρεσε. Πέρασαν 6 χρόνια για να το ξανακούσω. Όχι το τραγούδι... αυτό... το "παράξενο παιδί". Η μαμά της Βανέσσας, στο γυμνάσιο. "Να της μιλάς... Να την προσέχεις... Να την παρατηρείς" και τον ίδιο στίχο... Χρειάστηκε να περάσουν άλλα 6 για να καταλάβω το υπόλοιπο τραγούδι... Πώς να με αντέξει και ποιος; Μόνο στα όνειρά μου ζω κι ερωτεύομαι ιδέες... Ένα μόνο δεν ξέρω ακόμα. Ή απλά δεν θέλω να το παραδεχτώ. Κοντά μου όλοι υποφέρουν;
Αναρτήσεις
